Wygląda na to, że oszczędzają trochę na wadze, ale w jaki sposób mają lepszy stosunek wytrzymałości do wagi niż tradycyjne widelce dwunożne?
W widelcu jednonożnym widelec i oś muszą się cały czas opierać ogromnym zgięciom, co stwarza jeszcze większy problem niż w widelcu dwunożnym przy nierównomiernym ściskaniu.
Jak więc zbudowany jest ten widelec i jakie ma to zalety i wady?
Widelec jednonożny musi naprawdę wytrzymać większe siły zginające niż tradycyjne widły, po prostu ze względu na fizykę i asymetrię. Jednak ze względu na swoją odmienną konstrukcję widelec jest w rzeczywistości sztywniejszy niż większość widelców dwunożnych.
Górna część jest przymocowana jak podwójna korona widelca zjazdowego, który jest znacznie sztywniejszy niż pojedyncza korona.
Oś koła jest jednoczęściowa z częścią dolną, która jest sztywniejsza niż oś szybkiej wymiany (która w ogóle nie jest masywna) i na tym samym poziomie co 15 lub 20 osi. Ta konstrukcja jest stosowana również w samochodach, w których koło nie ma podparcia z drugiej strony.
Największa różnica jest wewnątrz. Podczas gdy normalne widelce mają okrągłe rury, które ślizgają się po folii olejowej, Lefty stosuje łożyska igiełkowe o profilu kwadratowym (takie same jak przednia noga samolotów Boeing):
Takie rozwiązanie działa przy prawie takim samym tarciu przy dużych obciążeniach bocznych, natomiast rury ślizgowe przy obciążeniach bocznych (nierównomierne ściskanie nóg) osiągają straty z tytułu tarcia (wygrywają opory toczenia).
Posiadając konwencjonalny widelec z jedną nogą nie zadziałałby, taki widelec utknąłby. Posiadanie łożyskowanego widelca 2-nogowego to przesada i niepotrzebny ciężar.
Najcięższy Lefty jest wciąż lżejszy od najlżejszego węglowego 2-nogowego.
Możesz wymienić oponę bez zdejmowania koła.
Jeśli musisz zdjąć przednie koło, musisz także zdjąć zacisk hamulcowy.
Oś działa tylko z piastami Cannondale.
Przód roweru będzie wyglądał na niewyważony, dopóki się do niego nie przyzwyczaisz.
Modele Lefty sprzed 2013 roku nie są uszczelnione, a szyna łożyska znajduje się tuż pod tuleją gumową. Wymagało to prawie ciągłej konserwacji. Modele po 2013 roku mają uszczelnioną nogę z łożyskami w środku i z jednym łożyskiem ślizgowym na dole, co pozwala na wydłużenie okresów między przeglądami jak zwykłe widelce:
Poprzednie modele, jak skarżyli się niektórzy motocykliści na forach, miały bardziej liniowe działanie: były łatwiejsze w obsłudze niż zwykłe widelce. Więc teraz nowsze powinny mieć bardziej progresywną kompresję. (Jest to oparte na opinii, ale sporo w sieci, nie ma żadnych pomiarów)
A Lefty jest znacznie trudniejszy w obsłudze niż normalny widelec. Potrzebujesz kilku specjalnych narzędzi, a montaż jest skomplikowany.
Moje doświadczenia z Lefty sięgają 2000 roku, kiedy to kupiłem Cannondale Super V. Jedna rzecz, która mi się w nim podobała, to jak łatwo jest “wyłączyć”. Na górze znajduje się małe pokrętło, które wyłącza zawieszenie - dobre przy przejściu na solidną jazdę szosową.
Jak już wspomniałem na innym słupku, środek ciężkości jest zmieniony. Wiąże się to z tym, że trudniej jest jeździć “bez użycia rąk”. Czasami jeżdżę z nim bez użycia rąk tylko po to, aby ćwiczyć swoje umiejętności balansowania.
Wydaje się, że pamiętam, iż pierwotną intencją było to, że lewatywny oferował dłuższy (wyższy) zakres ruchu i dzięki temu rower był w stanie poradzić sobie w bardziej niekorzystnym terenie. Nie jestem pewien, czy to prawda, ale wtedy brzmiało to dobrze.
Jeśli go dostaniesz, okaże się, że jest to kawałek rozmowy. Ponieważ nie został on powszechnie przyjęty, wyobrażam sobie, że korzyści z niego płynące nie są przytłaczające.
I jeszcze jedno, zawsze uważałem ten rower za “znacznie więcej roweru niż człowieka”.
Jak każdy, kiedy pierwszy raz zobaczyłem ten widelec, wydaje mi się oczywiste, że musi być słabszy od konwencjonalnych widelców…
Dopóki nie uświadomiłem sobie, że konwencjonalne widelce wcale nie są symetryczne. Jedna strona to sprężyna (sprężyna powietrzna lub metalowa), a druga to amortyzator. Oznacza to, że boki zawsze pracują naprzeciwko siebie. Widelec jest herbatkowany a na jego bokach i nie zachowuje się dokładnie tak samo niezależnie od tego, czy skręcasz w lewo czy w prawo. Siły nie są przyłożone do tej samej strony tłoków i nie ślizgają się równomiernie po obu stronach.
Posiadanie amortyzatora i sprężyny na tej samej osi to dobry punkt dla leworęcznych.
Niestety nie możemy zrobić ślepego testu na rowerach, ale na pewno dałoby to leworęcznym więcej punktów.